در 26 آوریل 1994، تصویری از تلسکوپ فضایی هابل (HST) یک کهکشان حاوی یک اختروش را نشان می دهد. بسیاری از جزئیات جدید در این تصویر به حل یک معمای سه دهه ای در مورد ماهیت واقعی کوازارها یا کوازارها، دورترین و پر انرژی ترین اجرام در جهان کمک کرد.
تصویر هابل به وضوح نشان داد که اختروش معروف به 204+1229 در هسته کهکشانی قرار دارد که شکل کلی دو بازوی مارپیچی ستاره را دارد که با یک خط روبان به هم متصل شده اند. همچنین کهکشان میزبان در برخوردی دیدنی با کهکشان کوتوله قرار دارد.
به نظر می‌رسد این برخورد به موتور اختروش در مرکز کهکشان، که احتمالاً یک سیاهچاله بسیار پرجرم است، سوخت می‌دهد و مکان‌های تشکیل ستاره‌های جدیدی را ایجاد می‌کند.
این تصویر یکی از دو اختروش نسبتا نزدیک است که به عنوان اهداف اولیه برای آزمایش وضوح و محدوده دینامیکی دوربین میدان وسیع و سیاره‌ای تازه نصب شده هابل انتخاب شده‌اند.
این دوربین دارای ویژگی های نوری ویژه ای برای اصلاح عیوب در آینه اصلی هابل است.
کوازارها دورترین اجرام کیهان هستند. به همین ترتیب، آنها از اولین اجرام شناخته شده ای هستند که در جهان جوان، یعنی بیش از 12 هزار میلیون سال پیش، شکل گرفتند.
پذیرفته‌شده‌ترین ایده این است که اختروش‌ها در کهکشان‌هایی با سیاه‌چاله‌های فعال و پرجرم در مرکزشان زندگی می‌کنند. با این حال، به دلیل فاصله زیاد، کهکشان های “میزبان” بسیار کوچک و کم نور به نظر می رسند. در برابر نور بسیار درخشان اختروش مرکزی، آنها به سختی قابل مشاهده هستند.
اگرچه یک اختروش ممکن است خیلی بزرگتر از منظومه شمسی ما نباشد، اما به اندازه میلیون ها ستاره انرژی آزاد می کند.